Era przedinternetowa
Szacuje się, że pierwsze ludy zamieszkujące tereny dzisiejszej Furlandii pojawiły się w XX wieku p.n.e. Wskazują na to badania archeologiczne obszaru Wielkiej Furii. Na południowo-wschodnich terenach wyspy, znaleziono i zbadano osadę dawnych ludów. Owa osada mogła powstać nawet dwa tysiące lat przed narodzinami Chrystusa. Na terenach Wielkiej Furii odnaleziono również nieco młodsze osady należące jednak do przedstawicieli tego samego plemienia. Plemiona te przybyły na wyspy Dreamlandu z Kontynentu i rozpoczęły ekspansję na ziemiach dzisiejszej Furlandii. Badania wskazują, że zamieszkiwały niemal całą Wielką Furię i południową część Półwyspu Furlandzkiego. Były to ludy o wysoko rozwiniętej kulturze, nie znamy niestety szczegółów dotyczących ich religii. Plemiona te doskonale potrafiły korzystać z bardzo żyznych furlandzkich ziem. Uprawiano wiele odmian zbóż, hodowano liczne zwierzęta. Wszystkie te informacje opierają się na badaniach archeologicznych ziem Furlandii. Plemiona te nie miały żadnego wroga, mieszkali na wyspach, byli niejako odizolowani od nieprzyjaznych plemion. Plemiona po zjednoczeniu przyjęły nazwę Segali. Tak było do IV wieku n.e. na kiedy to datuje się pierwsze działania militarne na Półwyspie Furlandzkim.
Rosnące w siłę plemiona Lardii (dzisiejsza Solardia) były zaniepokojone tym, że plemię Segali wciąż powiększało swe terytorium zajmując coraz to nowe tereny Półwyspu Furlandzkiego, zbliżając się tym samym do terytorium Lardii. Władca Lardii – Lardus II wysłał na wojnę ponad dwa tysiące dobrze uzbrojonych żołnierzy, plemię Segali nie było przygotowane na walkę z tak wielką armią. Zdołano zebrać jedynie 800 nie najlepiej uzbrojonych żołnierzy. Dwie armie spotkały się nad brzegami jeziora, rozpoczęła się bitwa. Wojska Segali nie zdołały zatrzymać świetnie przygotowanej armii Lardusa II. Tym samym plemię Lardii zdobyło cały Półwysep Furlandzki. Państwo Segali nie mogąc liczyć na odbicie utraconych ziem, rozpoczęło ekspansję na niezamieszkanych dotąd terenach dzisiejszego Weblandu. Na obszarze Wielkiej Wanty założono liczne osady, rozwinięto infrastrukturę. W VII wieku n.e. rozpoczęto także kolonizację Małej Furii.
Wtedy to na tronie plemienia Segali zasiadł Ornuz, przekształcając plemię w królestwo Furlandii. Furlandia rosła w siłę, rozwijała się w szybkim tempie. Król Ornuz uznał, że Furlandia jest tak mocna, że można już nawiązać równorzędną walkę z niepokonaną dotychczas armią Lardii. Powołał armię licząca 6 tysięcy świetnie uzbrojonych żołnierzy z Wielkiej Furii i 1 tysiąc żołnierzy z Małej Furii. Zbudowano prawie 300 łodzi, aby przeprawić się przez Cieśninę Alhambryjską. Niestety na ziemie Półwyspu Furlandzkiego dotarło tylko 3 tysiące żołnierzy z Wielkiej Furii, reszta łodzi była przeciążona i utonęła. Natomiast armia Małej Furii została zdziesiątkowana przez tajemniczą chorobę, która uśmierciła w VII wieku n.e. niemal 50% całej ludności wyspy. Armia królestwa Furlandii nie zdołała pokonać wojsk Lardii.
Po tej klęsce w królestwie rozpoczęły się lata głębokiego kryzysu. Na wojnie stracono 7 tysięcy osób zdolnych do pracy, odbiło się to na rolnictwie i przemyśle królestwa. Ucieszony takim obrotem spraw król Lardii – Lardus IV, postanowił zdobyć część osłabionego królestwa Furlandii. Jego armia wkroczyła na ziemie Furlandii i bez większych problemów zajęła całą Wielką Furię. Po kilkuletniej wojnie Furlandia traci też Wielką Wantę. Natomiast namiestnik Małej Furii zrzekł się swych praw na rzecz króla Lardii, chcąc zapobiec dalszym ofiarom na i tak już zdziesiątkowanej epidemią wyspie. Tym samym z mapy świata znikneło królestwo Furlandii. Rozpoczęły się liczne akcje partyzanckie mające na celu wyzwolenie królestwa spod władzy okupanta. Działanie te miały jednak charakter regionalny i nie mogły się znacząco przeciwstawić władzy. Dopiero gdy w latach trzydziestych VIII wieku na czele podziemnych organizacji stanął charyzmatyczny Danton, można było myśleć o powstaniu. Do powstania przyłączyli się niemal wszyscy, od chłopów po najwyższe elity. Wszyscy bowiem byli niezadowoleni z polityki, jaką przyjął władca Lardii. Powstanie objęło niemal całą powierzchnię dawnego Królestwa Furlandii, jedynie wiadomości o rebelii nie dotarły do oddalonej Małej Furii. Rozpoczęły się regularne walki z armią Lardii, na terenach Wielkiej Wanty, gdzie stacjonowała mniejsza liczba żołnierzy zaborcy, powstanie zostało zakończone pełnym sukcesem. Wielka Wanta została wyzwolona. Nie czekając na wyniki powstania na innych ziemiach, na terenie Wielkiej Wanty powstał odrębny organ państwowy, na którego czele stanął dowódca powstania Bonitan, posiadał on olbrzymie zdolności kierowania armią, nie był jednak dobrym władcą. Nie utrzymywał współpracy z innymi plemionami, odizolował zupełnie swoje królestwo od innych cywilizacji, nie rozwijało się dobrze jako państwo. Ludzie nie byli zadowoleni z jego rządów. Na terenie Wielkiej Furii natomiast, trwały nadal działania wyzwoleńcze. Liczne bitwy pochłonęły wiele ofiar, zarówno z szeregów armii Lardii jak i powstańców. Udało się jednak. Armia królestwa Lardii została wycofana, gdyż pojawiło się realne zagrożenie ze strony innych wrogów. Na czele odrodzonego państwa Furlandii stanął Latimos.
W czasie jego rządów Furlandia powoli odzyskiwała dawną świetność, odbudowywano zniszczone miasta, zakładano nowe osady. Odzyskano również Mała Furię. Furlandia powoli stawała się potęgą swojego regionu. Nie mogło się z nią równać królestwo Bonitana, które przyjęło politykę izolacji. Również osłabione królestwo Lardii nie próbowało odzyskiwać straconych ziem.
Kolejne wieki dla Furlandii upływały pod znakiem pokoju i rozwoju. Rozbudowywano miasta, zakładano nowe osady. Przez kolejne trzy wieki na tronie królestwa zasiadali przedstawiciele dynastii Ladosów, zapoczątkowanej przez pierwszego króla wyzwolonej Furlandii – Ladosa I. Po jego śmierci na tronie zasiadł jego najstarszy syn – Teson, który po koronacji przyjął imię Lados II. Król kontynuował politykę swego ojca. Okazał się niezwykle roztropnym władcą, nie mieszał się w sprawy sąsiadów. Za jego panowania wojska Furlandii nie brały udziału w żadnej wojnie, wszystkie konflikty rozwiązywano pokojowo. Takim postępowaniem zjednał sobie wielu przyjaciół – artystów, którzy to zjeżdżali się na jego dwór. Furlandia stała się swego rodzaju obozem dla wygnańców z innych państw. Wielu skazanych (najczęściej za poglądy) z Blacklock i Morlandu znajdowało swój spokój właśnie w Furlandii. Dlatego też to właśnie na lata panowania Ladosa II przypadł największy rozkwit średniowiecznej kultury Furlandii. Nie wszyscy mieszkańcy królestwa zgadzali się z polityką króla. W państwie zawiązała się silna opozycja, która namawiała króla do rozpoczęcia ekspansji na tereny państwa Lardii. Gdy to nie przyniosło skutków, opozycja rozpoczęła przygotowania do zamachu stanu. Akcja obalenia króla została jednak rozbita przez oddziały Wojsk Furlandii. Pomysłodawców zamachu skazano i stracono. Po kilku latach sytuacja wewnętrzna państwa ustabilizowała się. Niestety król Lados II zginął. Nie wyjaśniona jest do końca przyczyna jego śmierci. Dwór poinformował, że król zginął w trakcie polowania, lecz odzywały się także głosy, że król został zamordowany. Tron Furlandii zajął jego młodszy brat nazwany Ladosem Walecznym, gdyż rozpoczął on szereg walk, mających na celu powiększenie terytorium królestwa. Armia wyruszyła na północ w celu zdobycia ziem królestwa Lardii. Wojska Furlandii bez problemów zajmowały coraz to nowe ziemie, ich armia była dużo silniejsza i lepiej przygotowana niż wojska królestwa Lardii. Furlandia zdobyła całą południową część Lardii. Na tych terenach wybuchały jednak liczne powstania, rozpoczęły się silne działania partyzanckie. Armia Furlandii zmęczona była już ciągłą walką, mimo iż dołączały do nich nowe posiłki z Furlandii. Po krótkim czasie wycofano część wojsk ze zdobytych terenów. Pojawiło się nowe zagrożenie, otóż po śmierci Latimosa Walecznego o tron rozpoczęli walkę jego dwaj synowie. Według ówczesnego prawa na tronie powinien zasiąść najstarszy syn zmarłego króla. Nie zgadzano się na to ponieważ starszy z braci – Ardon nie bardzo interesował się polityką i sprawami królestwa. Wolał raczej dobrze się bawić w towarzystwie pięknych dam. Arystokracja i szlachta postanowiły więc, że na tronie zasiądzie młodszy z braci – Teldon. Zorganizowano zamach na Ardona i w ten sposób rozwiązano konflikt. W takiej sytuacji prawnym królem został Teldon. Na lata jego panowania przypada bodajże największa wojna – z Weblandem. W 1870 roku na ziemie Furlandii wkroczyła armia Weblandu. Wojna trwała „tylko” pięć lat, ale pociągnęła za sobą wiele ofiar po obu stronach. Wojska Weblandu zajęły południowo-wschodnią część Wielkiej Furii. Tereny te nazwano Małą Wantą. Król Teldon został wzięty do niewoli i zabity. Armia Furlandii była bardzo osłabiona dlatego zgodziła się na podpisanie pokoju. W 1875 roku podpisano traktat pokojowy. Wojna z Weblandem była ostatnią walką w historii Furlandii.
Królestwo na mocy Układu Morburskiego zostało włączone do Unii Dreamlandzkiej tracąc swoją suwerenność. Obecnie Furlandia jest prowincją królestwa Dreamland. Na jej czele stoi Namiestnik, który podlega bezpośrednio pod Króla Dreamlandu.
